1. retrospekcja (oglądać się) – w powieści jest to przywoływanie z punktu widzenia bohatera zdarzeń wcześniejszych od momentu właściwego rozpoczęcia fabuły. Ten zabieg jest celowy – jeśli znamy zakończenie, większą uwagę skupiamy na tym jaki był tego powód, dlaczego był taki skutek. Czytelnik myśli, analizuje działanie bohatera, ocenia go.

2. Inwersja czasowa – brak chronologii zdarzeń – to nie ułatwia, lecz zaciekawia. [ Poznajemy bohatera z perspektywy różnych ludzi, każdego oceniają różni ludzie] – relatywizm.

3. Relatywizm – różne opinie na temat jednego człowieka.

Ziembiewicz – chce być uczciwy, ale nim nie jest. Nałkowska chciała pokazać co się dzieje z człowiekiem gdy rzeczywistość jest zbyt trudna i zdradę samego siebie. O człowieku mówimy tak długo, jak my o nim pamiętamy lub jak długo on żyje. Nałkowska buduje swą fabułę na schematach. Wątki są znane. Te wątki są użyte celowo, zostały podporządkowane problematyce filozoficznej, rozważaniom na temat niejednoznaczności ludzkich sądów, ocen, układu stosunków i zachowań, jakim ulega człowiek uwikłany w różne sytuacje życiowe.

Narrator nie jest ze świata przedstawionego, on jest poza nim. Jest wszechwiedzący, neutralny. Justyna jest Kochanką, z warstwy niższej uwiedziona przez Zenona.

Elżbieta – jest zdradzaną żoną

Zenon – typ karierowicza, który pragnie pewnych rzeczy, który nie patrzy na środki, tylko na cel (hipokryzja, zdradzający, samiec, obłudnik, stara siebie wytłumaczyć). Ludzie odgrywają określone role, zakładają maski. Pokazane są tu schematyczne sytuacje, które mogą w życiu człowieka spotkać. Te sytuacje są powielane. W tej powieści jest dużo zabiegów, aby osiągnęła pewien cel. Nałkowska pokazała, że w życiu są schematy, pokazuje prawdę o ludziach.

Jest to powieść psychologiczna skupia się na cechach moralnych i psychologii człowieka. Pisała to kobieta dojrzała. Ta książka uczy tego, że powielamy błędy. Jest to książka filozoficzna, pokazana jest prawda o życiu. (najlepiej pokazane jest to na spotkaniu starych kobiet).